31. The birth of the rainbow

Witam urlopowo i gorąco! Jak wakacje? Taa, szczęściarze, którzy jeszcze je mają ;) Przede mną ostatni tydzień urlopu, a przed Wami (prawdopodobnie) ostatni wakacyjny rozdział. Co dalej? Zobaczymy. Z przerażeniem stwierdzam, że to już piąty z kolei rozdział na tym blogu, którego tytuł zaczyna się od "the". Kreatywności moja, gdzież się podziała?! :D Pozdrawiam i przesyłam mega dużo wakacyjnej energii. Cieszmy się tym, co nam z lata zostało!

 

***

 

Wdech, wydech. Wdech, wydech – powtarzała w myślach Nathaly. Musiała. Była tak przerażona, że zapomniała o bólu i gotowa była zapomnieć też o oddychaniu. To było okropne. Zanim zdecydowała się uchylić powieki, policzyła w głowie do trzech, szukając w sobie odwagi.

Raz, dwa, trzy…

Zimno, mokro i czerwono. Zimno, bo otaczała ją chłodna, mrożąca krew w żyłach stal. Nieprzyjemny dźwięk metalu trącego o metal, przyprawiał niemal o ból zębów. Iskry szły na wszystkie strony, w miarę jak oblepione reklamami boki tramwajów zgrzytały i piszczały w starciu z twardym, stalowym pancerzem. Mokro, bo ostatnie krople deszczu spadały z nieba, a tysiące innych spływało rwącymi strużkami po asfaltowo-betonowym obliczu Goldenrod City, wprost do studzienek miejskiej kanalizacji. I wreszcie czerwono, bo jedynym, co Nathaly widziała wokół siebie, były wściekle czerwone szczypce Scizora, osłaniające ją przed śmiertelnym niebezpieczeństwem.

Dlaczego?

Na to pytanie nie znała odpowiedzi. Bała się jej poszukać. Wiedziała tylko, że gdyby nie Scizor, gdyby nie ta okropna bestia, przez którą kilka tygodni wcześniej niemal straciła życie, wyszłaby z tej sytuacji w najlepszym razie bez nogi. O ile w ogóle by z niej wyszła.

Oba tramwaje zatrzymały się wreszcie, z bolesnym zgrzytem hamulców wytracając resztkę prędkości. O kilkanaście metrów za późno. Gdyby Nathaly nie chronił stalowy pancerz Scizora, ich hamowanie na nic by się nie zdało. Jeden z motorniczych wyskoczył przez drzwi, które ledwie zdążyły się przed nim uchylić i pędem ruszył w stronę dziewczyny. Zwolnił jednak, widząc wielkiego Scizora, zaciskającego wokół niej swe masywne szczypce. Mina mężczyzny mówiła wyraźnie, że z jednej strony poczuł ogromną ulgę, widząc Nathaly jako tako w jednym kawałku, ale z drugiej nie do końca potrafił rozeznać się w sytuacji, na którą patrzył. W istocie, Scizor nie wyglądał na bohatera, który bezinteresownie osłania przypadkowych przechodniów własnym ciałem. Jego żółte ślepia, na wpół wściekłe, na wpół zamroczone, nie były oczami szlachetnego herosa, a wibrujące lekko szczypce wyglądały na stworzone do zabijania, a nie do spieszenia z pomocą.

Motorniczy zwątpił i zatrzymał się w pół kroku. Tak samo jak oficer Jenny, która jeszcze dwie sekundy wcześniej gotowa była rzucić się na Nathaly, by sprawdzić, czy nic jej się nie stało. Ona również zastygła w bezruchu, nie chcąc ryzykować. Wiedziała, podobnie jak Nathaly, że Scizor był nieobliczalny.

Zaciekawione i zaniepokojone twarze pasażerów zaczęły, jedna po drugiej, przylegać do tramwajowych szyb. Co odważniejsi wychodzili nawet na zewnątrz, pomimo wyraźnych zakazów policjantki, która nawoływała, by zostali na swoich miejscach. Gdzieś w oddali rozległ się dźwięk syreny, potem drugiej. Zza zakrętu wyłoniła się żółta furgonetka pogotowia energetycznego. Czas, który zdawał się zwolnić na kilka chwil, znów powoli przyspieszał. Jedynie zamknięta w stalowym uścisku Nathaly nie widziała żadnej z tych rzeczy. Ani jednej.

– Stop, stop! Nie podchodzić! – zawołała Jenny, coraz bardziej zirytowana brawurą i głupotą rosnącego z minuty na minutę tłumu gapiów.

Ciekawscy przechodnie tłoczyli się wokół feralnego przejazdu tramwajowego, szerokim półkolem odcinając od świata Nathaly i Scizora. Tłum ludzi – kolejna rzecz działająca na niekorzyść. Scizor nienawidził ludzi. Było to po nim widać, po jego zawziętej minie, po napiętych nerwowo mięśniach, ukrytych pod stalową osłoną. Kto tego nie widział, mógł się łatwo domyślić, słysząc złowrogie bzyczenie i prychanie, głośniejsze z każdą chwilą. Wreszcie owadzi Pokemon rozprostował ramiona, gwałtownie odpychając od siebie Nathaly, która bezsilnie upadła na ziemię. Jeszcze przez parę sekund nie odważyła się poruszyć. Dopiero potem wstała, z trudem opierając się na lewej nodze. Jęknęła z bólu, ale wolała nie patrzeć na poharataną stopę. Wiedziała, że czas na szacowanie strat przyjdzie później. Zresztą, i tak mogło być znacznie gorzej…

– Osiem minut!... – zawołała błagalnie oficer Jenny.

Więc tyle czasu jej zostało. Tylko tyle. Osiem minut, by uratować Scizora. Wystarczyło sięgnąć po Pokeball i zamknąć go w środku. Ale jeśli to zrobi, to… co dalej?

Powoli sięgnęła po Sport Ball, powiększając go w dłoni. Drugą dłoń zacisnęła na aksamitnej wstążeczce Kojącego Dzwonka.

Co dalej?

To pytanie ciągle rozbrzmiewało w jej głowie. Może uratować Scizora, ale czy poradzi sobie z nim na dłuższą metę? Oczywiście, najłatwiejszym dla niej rozwiązaniem byłoby pozwolić policji go uśpić. Nie musiałaby nawet o to prosić. Jedyne, co musiałaby zrobić, to poczekać jeszcze parę minut…

– Na litość Arceusa! Nathaly, sześć! Sześć minut!

Nie!!!

Nad czym ona się w ogóle zastanawiała? Przecież to wcale nie była kwestia podjęcia decyzji, tylko sprostania jej konsekwencjom. Przecież już raz ją podjęła, na samym początku, w dniu, w którym złapała Scizora. Otrząsnęła się czym prędzej i pomimo lęku, szybkim ruchem wyciągnęła przed siebie dłoń z Pokeballem. Nie było to jednak z jej strony zbyt rozsądne. Zdezorientowany Scizor najwidoczniej odebrał to jako próbę ataku, bo rzucił się naprzód i świsnął Nathaly tuż przed nosem swoimi wielkimi szczypcami, odpychając jej ramię w bok. Dziewczyna z trudem utrzymała kulę w dłoni. Zachwiała się. Dzwonek, którego tasiemkę ciągle kurczowo ściskała między palcami, zadźwięczał cicho. W pierwszej chwili nic nie zauważyła, ale kilka sekund później poczuła, że po jej prawym policzku coś spływa. Krew. Widać szczypce Scizora nie do końca ją ominęły. Nie myślała o tym, jak głęboka była to rana. Delikatne pieczenie, jakie właśnie zaczęła czuć pod prawym okiem i tak było niczym w porównaniu z pulsującym bólem nogi, który cały czas starała się ignorować. Wychodziło jej to średnio, co sama musiała przyznać, bez przerwy przenosząc ciężar ciała na prawą stronę.

Tymczasem ze Scizorem zaczęło dziać się coś dziwnego. Jego zwężone ze złości źrenice znacznie się rozszerzyły, a wyraz nieuzasadnionej wściekłości powoli zniknął z owadziego oblicza, ustępując miejsca innemu, dziwnemu, ale o wiele łagodniejszemu. Scizor wyglądał spokojniej. O wiele. Jego oczy mówiły wyraźnie, że właśnie doświadczył czegoś w stylu dziwnego, błogiego stanu, który pojawia się zawsze tuż przed zaśnięciem. Nagle stał się taki inny. Taki… ukojony.

Dzwonek! – mentalny krzyk rozbrzmiał echem w głowie Nathaly. Kojący Dzwonek! Oczywiście! To jego działanie, jego dźwięk spowodował u Scizora tę nagłą zmianę. Więc to jednak działa!

Niewiele myśląc, potrząsnęła dzwonkiem raz jeszcze, tym razem już zupełnie świadomie. Scizor momentalnie opuścił szczypce, które luźno zawisły wzdłuż jego ciała. Działało. Naprawdę działało!

Nathaly zmarszczyła brwi, próbując oczyścić głowę z uciążliwych lęków. Nie myśląc o tym czy i ile ma do stracenia, zrobiła pierwszy krok w stronę Scizora. Potem kolejny i kolejny. Uniosła dzwonek w drżących dłoniach i najostrożniej jak tylko potrafiła, zawiązała czarną wstążkę na szyi Pokemona. Tamten nie zareagował. Dopiero kiedy cofnęła się nieco, Scizor uniósł szczypce i lekko trącił nimi ów dziwny przedmiot, który zawisł na jego szyi. Melodyjne dzwonienie dało się słyszeć po raz kolejny. Pokemon wsłuchał się w nie, przymknął oczy i odpłynął na dobre.

– Koniec uciekania. Teraz możemy z tym walczyć. Razem – powiedziała cicho Nathaly.

Ledwie strumień czerwonego światła wciągnął Scizora do wnętrza Pokeballa, nad miastem zabrzmiał przeciągły i jakby stłumiony grzmot, ostatni pomruk odchodzącej burzy. Deszcz ustał już zupełnie, a kolorowe parasole zgromadzonych wokół gapiów zamknęły się jeden po drugim, niczym kwiatowe korony z nadejściem nocy. Oficer Jenny spojrzała na zegarek i odetchnęła z ulgą. Zdążyły.

Po grupie ściśniętych przechodniów rozszedł się podniecony szmer. Głosy zachwytu i pomruki zdumienia wędrowały z ust do ust, a wyciągnięte ku niebu palce wskazywały coś, co właśnie zawitało na niebie. Nad Goldenrod pojawiła się piękna, szeroka tęcza, wyraźniejsza i bardziej intensywna niż kiedykolwiek. Mieszkańcy stali jak oczarowani, w zachwycie podziwiając to niezwykłe widowisko natury. I choć patrzyli wszyscy, tylko Nathaly dostrzegła to, co kryło się na samym końcu tęczy, niknącym gdzieś w odpływających za horyzont, deszczowych chmurach. Sylwetkę wielkiego ptaszyska o błyszczących piórach, powoli i dostojnie machającego szerokimi skrzydłami. Gotowa była przysiąc, że coś usłyszała. Głęboki, dudniący ptasi śpiew, przywodzący na myśl dźwięk ogromnego dzwonu. Postanowiła jednak nikomu o tym nie mówić, gdyż przeczucie podpowiadało jej, że tęczowego ptaka nie widział, ani nie słyszał nikt inny. Zacisnęła usta, stwierdzając z całą stanowczością, że już dość zamieszania, jak na jeden dzień, jak na jedno miasto i jak na jedną dziewczynę...

 

***

 

Morty medytował cały poprzedni wieczór, całą noc i ranek, aż do tej pory. Było już sporo po południu, a on ciągle siedział w zamkniętym na cztery spusty pokoju, w niewygodnej dla przeciętnego śmiertelnika pozycji kwiatu lotosu. Potrafił tak godzinami, kto go znał, wiedział o tym doskonale. Ale nigdy jeszcze nie zdarzyło mu się zagłębić w medytacji na niemal całą dobę. Teraz jednak czuł, że tego właśnie potrzebuje. Szukał odpowiedzi i musiał oczyścić umysł, by je odnaleźć.

Jego plan, który opierał się w większości o znalezienie Nathaly, okazał się nieskuteczny. Jedyne, co udało mu się dowiedzieć, to to, że Pierwszym z przepowiedni jest Mewtwo, przedziwny stwór, powstały z połączenia genów ludzkich z pokemonowymi, wynik chorego eksperymentu, przeprowadzonego przed laty przez zwyrodnialców z Team Rocket. Zawsze coś, ale zdecydowanie zbyt mało. Ta informacja nie pomoże raczej w odnalezieniu mistrza Kurta. A Morty tak bardzo mocno liczył na to, że dowie się czegoś pomocnego...

Zrobił głęboki wydech, wraz z powietrzem chcąc wydmuchać z siebie poplątane myśli. Nagle odniósł wrażenie, że gdzieś pośrodku jego umysły zabłysnął mały, świecący punkcik. Coś, jakby metafizyczna bańka mydlana pojawiła się ni stąd ni zowąd pośród jego błądzących myśli. Punkcik zdawał się pulsować lekko, jakby chciał zwrócić na siebie jego uwagę. Nie było to coś, co można poczuć zmysłami, ale Morty, ze względu na swoje nadprzyrodzone zdolności, był przyzwyczajony do wrażeń pozazmysłowych. Otworzył więc umysł i pozwolił znajomej obecności przeniknąć do jego wnętrza. Metafizyczna bańka w jednej chwili urosła do ogromnych rozmiarów, wypełniając sobą zarówno całą świadomość, jak i podświadomość Morty’ego.

– Pytaj – zabrzmiał mentalny głos w jego głowie.

Niewielu było takich, którzy po samym telepatycznym przekazie potrafili rozpoznać, kto chce się z nimi skontaktować. Morty był jednak wyjątkowo uzdolnionym medium. Od razu poczuł, że tym, który do niego przemawia, był Mew.

– Skąd wiesz, że chcę cię o coś zapytać? – powiedział spokojnie, w pełni wyciszony.

– Czuję cały twój umysł. Widzę tu spory bałagan, ale ta jedna myśl jest o wiele wyraźniejsza od innych. Domyślam się, że musi dotyczyć mnie, mam rację?

– Masz – zgodził się Morty.

– W takim razie pytaj.

– Dlaczego Nathaly myśli, że nie żyjesz? Takie odniosłem wrażenie. Tak wynikało z jej słów. Dlaczego?

Mew odpowiedział dopiero po chwili.

– Nathaly widziała, jak umarłem… prawie. Potem sprawy przybrały nieco inny obrót, na szczęście dla mnie. Ale ona o tym nie wie. I wolałbym, żeby na razie nie wiedziała.

– Zauważyłem. Poczułem to wczoraj, kiedy z nią rozmawiałem. Byłeś wtedy w mojej głowie, prawda? Prosiłeś, żebym jej o tobie nie mówił?

– To prawda.

– Dlaczego?

– Widzisz, niektóre Pokemony władają mocą nieporównywalnie większą od innych. Te niezwykłe stworzenia, legendarne, jak zwykliście nas nazywać, otacza silna aura. Aura, bez trudu wykrywana przez inne Pokemony, a nawet przez niektórych ludzi.

– To dzięki niej wyczuwam i rozpoznaję twoją obecność? – zapytał Morty, choć był pewien, że już zna odpowiedź na własne pytanie.

– Dokładnie tak. Co więcej, natura wymaga równowagi i nie byłoby dobrze, gdyby tak potężne istoty, jakimi są legendarne Pokemony, przebywały w jednym miejscu, zbyt blisko siebie. Rozumiemy to lepiej niż ludzie, dlatego, czując wzajemnie swoją aurę, raczej unikamy się, kiedy tylko możemy. Zdarza się jednak, że niektórzy ludzie emanują aurą bardzo podobną do naszej. Tak właśnie było w przypadku Nathaly. Kiedy spotkałem ją po raz pierwszy, poczułem od niej aurę innego legendarnego Pokemona, choć nic nie wskazywało na to, by jakiś znajdował się w okolicy. Musiałem to sprawdzić. Sprawdziłem. I co zobaczyłem? Kilkuletnie dziecko, otoczone przez potężną aurę i stado wściekłych Scytherów. Pomogłem jej wtedy, właśnie przez wzgląd na tę aurę. Aurę, która oznacza, że Nathaly w jest jakiś sposób związana z którymś z nas.

– Z tobą?

– Nie, nie ze mną – odparł Mew bez wahania. – Czułbym to. Ale, sam pomyśl, jeśli popatrzymy na to przez pryzmat przepowiedni, którą usłyszałeś w Jaskini Trzech Dusz… Pięć mistycznych istnień, które mają pojawić się w Johto. Pięć. Aż pięć! Czy naprawdę byłbyś w stanie uwierzyć, że przesiąknięta mistyczną aurą dziewczyna jest tutaj, właśnie teraz, zupełnie przez przypadek?

Na chwilę zapadła między nimi głęboka, mentalna cisza.

– Mew – odezwał się w końcu Morty. Coś właśnie przyszło mu do głowy. – Powiedz, czy to możliwe, żeby aura, która otacza Nathaly, była aurą Pierwszego?

– Losy Nathaly i Mewtwo są ze sobą w pewien sposób związane, jednak to z całą pewnością nie o niego chodzi. Mewtwo to mój brat, znam dobrze jego aurę. Rozpoznałbym ją na pewno.

– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co takiego stałoby się, gdyby Nathaly dowiedziała się, że nie umarłeś?

– Oprócz mistycznej aury, ta dziewczyna ma w sobie niezwykle silną skłonność do poświęceń. Jeśli widzi w czymś sens i dobro, nie zawaha się oddać za to własnego życia. To rzadki dar wśród ludzi.

– Niektórzy nazywają to po prostu głupotą – wtrącił Morty.

– A inni odwagą. W każdym razie, jeśli przyjdzie taki moment, że Nathaly będzie musiała poświęcić się dla któregoś z nas, a podejrzewam, że jest to całkiem prawdopodobne, wolałbym, żeby zrobiła to dla Mewtwo, niż dla mnie.

– To dlatego tak starasz się ją chronić? Jesteś pewien, że zaryzykowałaby życie dla któregokolwiek z was, gdyby musiała? To tylko zwyczajna nastolatka, nie przeceniasz jej trochę?

– Bycie zwyczajnym to nic złego, możesz mi wierzyć. Sam oddałbym wiele, by takim być. Za to ty nie powinieneś jej ignorować. Mam przeczucie, że pomoc Nathaly jeszcze wam się przyda. Rozsądniej z twojej strony byłoby nie zniechęcać jej do siebie bardziej, niż zrobiłeś to do tej pory.

– Spróbuję – odpowiedział Morty po długiej chwili zastanowienia. – Tyle mogę obiecać. Ale nic więcej. Nie jestem duszą towarzystwa i nie zamierzam niańczyć obcych dzieciaków. Mam teraz ważniejsze sprawy na głowie. – To mówiąc, wstał, rozprostowując ścierpnięte po wielu godzinach medytacji nogi i całą siłą woli wypchnął Mew ze swojego umysłu.

 

***

 

Plecak Nathaly był już niemal do końca spakowany. Dziewczyna upychała w nim jeszcze ostatnie niezbędne drobiazgi, nowe baterie do latarki, smakołyki dla Pokemonów i bandaże, bardzo dużo bandaży. Tak, wszystko wskazywało na to, że przez najbliższych kilka dni, a może nawet tygodni, bandaże i plastry będą jej najbliższymi przyjaciółmi. Mimowolnie spojrzała na swoją lewą stopę, sumiennie opatrzoną przez sanitariusza z karetki, która jako pierwsza przybyła na miejsce pechowego zdarzenia sprzed kilku godzin. Na szczęście kości nie były połamane. Poharatana skóra i zniszczony trampek, wbrew pozorom, świadczyły o tym, że Nathaly miała o wiele więcej szczęścia, niż się spodziewała. Mimo wszystko najbardziej cieszyła się z tego, że jej stopa nadal była na swoim miejscu. Rana na policzku też była jedynie powierzchowna. Sympatyczna lekarka pogotowia zasmarowała ją co prawda jakąś maścią i przykleiła spory plaster, ale tłumaczyła, że robi to tylko po to, by skaleczenie się nie zabrudziło. Dodała, że najpóźniej za dwa dni Nathaly będzie mogła go sobie odkleić, a po skaleczeniu, kiedy już się zagoi, nie będzie nawet śladu.

Znacznie gorzej zapowiadała się sprawa dalszej podróży. Co prawda pani doktor nie zakazała Nathaly chodzić, ale uprzedziła, że noga będzie bolała i lepiej nie przesilać jej przez najbliższe dwa, trzy tygodnie. Poza tym trudno wędrować piechotą, kiedy się tak dziwnie utyka. Ani to wygodne, ani efektywne. Jednej rzeczy Nathaly była jednak pewna – nie zostanie w tym przeklętym mieście już ani dnia dłużej. Wyrusza jutro z samego rana, choćby nawet miała czołgać się po ziemi. Koniec, kropka.

Zapięła plecak i podniosła go z łóżka, na którym leżał, sprawdzając, czy rzeczywiście jest taki ciężki, na jaki wygląda, przez te wszystkie poupychane po bokach bandaże. Wtem rozległo się ostrożne pukanie do drzwi. Plecak ponownie wylądował na pościeli, a Nathaly pokuśtykała do wejścia, by sprawdzić kto to.

– Możemy wejść? – Whitney odchrząknęła niepewnie, kiedy blade skrzydło drzwi otworzyło się przed nią.

Liderka miejscowej sali nie była sama. Towarzyszył jej Morty, który, w przeciwieństwie do koleżanki po fachu, nie wyglądał ani odrobinę niepewnie. Cały on.

– Proszę – odparła Nathaly, bez szczególnego entuzjazmu i odsunęła się trochę na bok, by wpuścić gości do środka.

Ledwie Morty postawił stopę w pokoju, uszy Raichu stanęły nad jej łebkiem, niczym dwie anteny. Elektryczny stworek nie ufał temu dziwnemu człowiekowi, czemu Nathaly zupełnie się nie dziwiła. Ona też nie pałała do Morty’ego szczególną sympatią. Postanowiła jednak schować do kieszeni wszystkie swoje uprzedzenia i cierpliwie wysłuchać, czemu zawdzięcza tę niespodziewaną wizytę.

– Chciałam cię… no wiesz, przeprosić – zaczęła Whitney po długiej i niewygodnej chwili ciszy. – Teraz widzę, że jako liderka muszę się jeszcze wiele nauczyć. Źle cię oceniłam. To znaczy… wszyscy tutaj pomyliliśmy się. I to boleśnie. Gdybym wiedziała, że faktycznie nie jesteś jakimś niebezpiecznym dla otoczenia zwyrodnialcem…

– Kim? – Nathaly naprawdę nie wiedziała, czy śmiać się, czy obrazić. W ostateczności skrzywiła się tylko, bo właśnie zabolała ją noga.

– Nie to miałam na myśli! – wyszczekała szybko Whitney, odbierając jej minę jako znak, że jednak poczuła się urażona. – Chciałam tylko powiedzieć, że napytałam ci sporo biedy. Z jednej strony zachowałam się niby tak, jak powinnam, zgodnie z obowiązującymi mnie przepisami. Ale z drugiej… to wszystko było zupełnie niepotrzebne. Dlatego czuję, że jestem ci coś winna. Proszę.

Liderka wyciągnęła w stronę Nathaly całkiem spore pudło, które przyniosła pod pachą. Trenerka wzięła je, przez chwilę zastanawiając się, czy to aby na pewno dobry pomysł. W końcu Whitney wydawała się trochę rozchwiana emocjonalnie. Kto wie, co mogła tam wpakować? Wreszcie jednak doszła do wniosku, że aż tak źle chyba z młodą liderką nie jest i zdecydowała się otworzyć prezent. w pudle leżały starannie ułożone, nowiuteńkie trampki, całkiem podobne do tych, które Nathaly nosiła do tej pory. Z tą różnicą, że te akurat wcale nie wyglądały na tanie.

– Słyszałam, że twoje kiepsko skończyły. To znaczy jeden z nich – Whitney spróbowała się uśmiechnąć. Był to co prawda uśmiech pełen poczucia winy, ale wydawał się szczery.

– No… dzięki – Wydusiła z siebie Nathaly. Fakt faktem, nie spodziewała się czegoś takiego.

– Nie ma sprawy. Nie byliśmy tu dla ciebie zbyt gościnni. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić w ramach rekompensaty. A, jeszcze jedna sprawa. Na dnie pudełka masz dwa bilety na rejs Santa Lucią.

– Na rejs czym?

– To taki ekskluzywny wycieczkowiec. Jego właścicielem jest Marcus Rodelie, słynny Pokestylista i projektant mody z Hoenn. Te buty są właśnie od niego. Marcus pływa po świecie razem ze swoimi współpracownikami, organizując specjalne rejsy, podczas których odbywają się pokazy ubrań z jego najnowszych kolekcji. Udało mi się zdobyć dwa bilety i razem z Naomee miałyśmy wybrać się na najbliższy rejs, ale wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli zostanę na jakiś czas w domu i dojdę do siebie po tej całej akcji. A szkoda by było, żeby bilety się zmarnowały, więc pomyślałam, że może przydadzą się tobie.

– To bardzo miło z twojej strony, ale – Nathaly urwała, szukając odpowiednich słów – pokazy mody nie do końca mnie interesują.

– To nic nie szkodzi – odparła Whitney, machając na to dłonią. Jej długie, pomalowane na blady róż paznokcie, mignęły Nathaly przed oczami. – Zresztą, to w ogóle nie chodzi o modę. Słyszałam od siostry Joy, że lekarze kazali ci się oszczędzać, więc pójście na piechotę do kolejnego miasta to średnio dobry pomysł. A Santa Lucia płynie z Goldenrod, przez Zatokę Wirów, prosto do Cianwood City. Tam znajdziesz salę specjalizującą się w Pokemonach typu walczącego. Pomyślałam, że skoro ja nie popłynę, będzie to całkiem dobre rozwiązanie dla ciebie. Noga ci się zagoi i nie będziesz musiała przerywać podróży. Co ty na to?

Nathaly nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Wyglądało na to, że sprawy wreszcie zaczęły się układać. Może pech w końcu odpuścił i od teraz rzeczywiście będzie już tylko lepiej?

– To naprawdę świetny pomysł. Wielkie dzięki.

– Cieszę się. Statek odpływa dziś wieczorem, więc lepiej bądźcie gotowe. No i najważniejsze.

Liderka przez chwilę szukała czegoś w kieszeni, aż wreszcie wyciągnęła dłoń i podała Nathaly jakiś niewielki, złoty przedmiot.

– Odznaka Równiny? – zdziwiła się trenerka.

– No, w sumie, zanim nasza walka została w spektakularny sposób przerwana – powiedziała Whitney, kreśląc palcami w powietrzu znak cudzysłowu – to ty miałaś przewagę. Uznałam więc, że ci się należy.

– W takim razie… dziękuję. – Nathaly skinęła głową, próbując nie dać po sobie poznać, że przez to wszystko zupełnie zapomniała i o walce, i o odznace.

– Nathaly – głos Morty’ego, chłodny i cichy, niespodziewanie przerwał rozmowę dziewczyn. Nathaly zmarszczyła brwi, czując, że z jego strony przeprosin na pewno nie będzie. – To nie koniec. Nie straszę cię i nie grożę, ale chcę, żebyś miała tego świadomość. Nie wiem, jak mocno twój los jest splątany z tym, co przepowiedziały dusze z jaskini. Istnieje ewentualność, że nasze drogi jeszcze się przetną, może nawet połączą. A jeżeli przyjdzie nam pójść tą samą drogą, dobrze byłoby, gdybyśmy szli nią w jednym kierunku, prawda?

Nathaly popatrzyła w oczy mężczyzny, po raz pierwszy nie znajdując w nich samej pustki, a delikatny ślad nadziei. Być może znalazła go dlatego, że pierwszy raz spojrzała w oczy Morty’ego bez strachu.

– Jeśli wybierzesz ten właściwy kierunek – powiedziała odważnie i z naciskiem – możesz być pewien, że prędzej czy później i tak dotrzemy w to samo miejsce.

Morty nieznacznie skinął głową i wyszedł z pokoju, nie czekając nawet na Whitney. Po drodze minął rozmarzoną Abby, niosącą pełną naręcz ciastek, niezaprzeczalnych dowodów, że dobrała się do portfela Nathaly. Whitney pożegnała się i również wyszła, a kiedy tylko Abby wślizgnęła się do środka, Nathaly zamknęła drzwi, opierając się o nie dłonią.

– Czego chcieli? – zapytała dziewczynka, upychając paczkę cebulowych krakersów pomiędzy skarpetki a zwiniętą w kłębek piżamę. Jej mały plecak miał zaskakującą zdolność potrajania swojej pojemności, jeśli w grę wchodziły słodycze i inne niezdrowe przekąski.

– Spakuj wszystko i wychodzimy – odpowiedziała Nathaly, kompletnie mijając się z pytaniem przyjaciółki.

– Jak to wychodzimy? Przecież miałyśmy ruszać dopiero rano.

– Zmiana planów. – Usiadła na łóżku, odruchowo biorąc plecak na kolana. Raichu jednym susem znalazła się u jej boku. – Wypływamy do Cianwood. I to dziś wieczorem.